Parafia Hebdów założona w XVII wieku. Kościół parafialny znajduje się w na terenie byłego opactwa Zakonu Norbertanów założonego w XII wieku. Kościół posiada trzy nawy; prezbiterium w stylu barkowym, środkową nawę w stylu gotyckim, oraz trzecią nawę w stylu klasycystycznym. W 1149 r. powstał tu mały kościół, a mieszkający w nim zakonnicy otrzymali na własność znajdujące się dwa kilometry dalej Nowe Brzesko i okoliczne wsie. W Średniowieczu Opactwo Hebdów odgrywało znaczącą rolę i podlegało mu siedem klasztorów w Polsce.

 Największym znakiem w świątyni jest figura Matki Bożej Hebdowskiej pochodząca  z ok. 1400 r. Figura Maryi z Dzieciątkiem przypomina figurę Matkę Bożej z Ludźmierza. Rzeźbiona w drewnie lipowym mierząca 124 cm wysokości przyozdobiona Koronami na głowie Madonny i Dzieciątka. Pochodzenie koron umieszczonych na skroniach Maryi i Dzieciątka do dziś nie zostało wyjaśnione. Pani Hebdowska (Nadwiślańska) na lewej ręce trzyma Dzieciątko, a w prawej dłoni berło. Ubrana jest w powłóczystą szatę i pokrytą złocieniami suknie. Dzieciątko w lewej dłoni trzyma jabłko królewskie. Kościół posiada boczne ołtarze poświecone Archaniołom: Gabrielowi i Rafałowi. W części klasycystycznej są dwa ołtarze jeden z obrazem Matki Bożej Starobrzeskiej, a drugi z wizerunkiem Ukrzyżowanego Chrystusa, Są w tej części kościoła mniejsze ołtarze poświęcone świętym wspomożycielom.

Po XVI znaczenie opactwa zmalało, a w 1819 r. kościół i klasztor zostały pobawione zakonników, którzy na skutek wydanej przez zaborców rosyjskich kasacie, musieli opuścić klasztor. Po kasacie od 1832 r. kościół i klasztor został przekazany księżom diecezjalnym ( diecezja kielecka) i pełni funkcje kościoła parafialnego. Po drugiej wojnie światowej od 1949 r. posługę w parafii sprawują O.O. Pijarzy. W klasztorze przez kilka lat był Nowicjat O.O. Pijarów. Przez wiele lat klasztor i kościół były bardzo zniszczone. Stopniowe wysiłki i podejmowane liczne prace konserwatorskie przywracają dawny blask całemu po norbertańskiego zespołu kościelno- klasztornego.